کسی حسرت شانه‌هایم را نفهمید

‍ همه مرا تکیه‌گاه خواستند و کسی حسرت شانه‌هایم را نفهمید. هر که آمد مثنوی بلندی از درد و غم‌هایش سرود و رفت ولی بغض گلوگیر و سکوت مرگبار مرا نفهمید - همه یهودا بودند و از من دم عیسی می‌خواستند.

و من هنوز در حسرت شانه‌ای برای گریه کردن، هم‌صحبتی برای ناله زدن و تکیه‌گاهی برای تکیه کردن هستم.
همه دروغ های چوپان را دیدند و امّا کسی جز گرگ‌ها تنهایی او را نفهمید و من همان چوپان دروغگوی قصهٔ عشقم.

سجاد احمدیان

https://t.me/Official_Hich

اگر روزی گذشت و فراموشم شد

اگر روزی گذشت و فراموشم شد
که بگویم : « صبحت بخیر »
و مثل کودکان
مشغولِ خط‌خطی کردن دفتر بودم
از بُهت و سکوتم دلگیر نشو
و فکر نکن چیزی میانِ ما عوض شده است ؛
وقتی نمی‎گویم : « دوستت دارم »
یعنی : بیشتر دوستت دارم ...
نزار قبانی

https://t.me/Firoozeii

دنیا پر از تباهی است

 گاندی میگه:
اگر جرأت زدن حرف حق را نداری، لااقل برای کسانی که حرف ناحق میزنند،
دست نزن!
ناپلئون میگه:
دنیا پر از تباهی است،
نه به خاطر وجود آدمهای بد،
بلکه به خاطر سکوت آدمهای خوب!

***

وقتی برنامه شعبده بازی رو نگاه میکنم،
متوجه نکته خوبی میشم؛
مردم برای کسی دست میزنن که گیجشون کنه،

نه آگاهشون!

https://t.me/kafe_0_tanhaii